Same love.

Same love.

miércoles, 11 de octubre de 2017

let me fly.


no se trata de cortar las alas para que se quede contigo,
sino de dejarla volar y que aún así, pudiendo estar en mil sitios,
elija estar contigo.

no quiero un ' quédate porque no puedo estar sin ti',
quiero un ' vuela, vuela alto como puedas, que la vida es una rueda que nunca frena'
¿ es tanto pedir?

que un te quiero hoy en día ya no vale nada,
es como un emoticono más en nuestra conversación de whatsapp,
un palabra más que ha dejado de tener sentido y que en realidad, ya no sabemos qué esperar de esa persona que idealizamos.

quizás ya no necesitamos unas palabras,
quizás solo un abrazo que nos haga sentir que estamos de vuelta a casa,
que no nos retenga pero a la vez nos de ganas de quedarnos.
la posibilidad de creer que vale la pena por un instante,
solo por un instante, porque ese efímero momento desaparece, y te das cuenta que es más mierda de la misma.

lo que no sabemos es que cada segundo que desperdiciamos pensando en ella,
le pertenecemos un poco más,
hasta que al final no queda nada de ti,
nada que perder,
o quizás nada por lo que luchar.

entonces por qué cojones seguimos,
por qué esa estúpida manera de hacernos daño y pensar que es lo que merecemos,
porque nunca,
nunca nos han querido bien,
simplemente nos han (q)herido.

así que ya vale de perseguir lo que nos hace daño,
ya vale de llorar por quien nos hace débiles,
por quien dice querer y no poder.

solo un poco más,
aguanta.

dejad de querer tanto,
y empezad a querer bien,
porque siempre vamos a aceptar el amor que creemos merecer.


si es que existe.



martes, 26 de septiembre de 2017

crawling back to you.

me dije a mi misma hace tiempo que no volvería a pasar, que no necesitaba temblar cada vez que me miraba o me susurraba al oído cuánto me había echado de menos.
ella y su puta capacidad para hacerme perder el equilibrio cada vez que intento levantar el vuelo y se lleva todo por delante. como un huracán. ahora entiendo porque  todos los desastres naturales llevan nombre de mujer. 
Llegan sin previo aviso y arrasan con todo lo que habías conseguido, todas aquellas heridas que creías cerradas vuelven a abrirse como si nada, como si el paso de los años no tuviera efectos sobre ellas. Y te deja ahí, vulnerable después de tanto tiempo construyendo tu caparazón, que al parecer, no era tan fuerte como creías.
así que decido lanzarme al vacío, como siempre, sabiendo que acabaré con las rodillas rascadas de tanto arrastrarme. me encanta tropezar una y otra vez con la misma piedra, y lo peor de todo es que cada vez las caídas duelen menos, que vale la pena solo por verla caminar con tanta indiferencia, con esos pitillos que se le ajustan a la perfección y que nadie pondría en duda que es la chica más preciosa que habían visto jamás. con sus miedos, con sus perfectas imperfecciones, con sus indecisiones que le hacen ser aún mejor, porque al fin y al cabo, me encanta cada una de sus idas y venidas.
porque al final,
por verla sonreír,
he vuelto yo a perder.

summer memories

y cuando los atardeceres a la orilla del mar se acaban, cuando las interminables noches de festivales se quedan atrás, vuelve la cruda realidad para recordarnos que nuestro pequeño limbo de felicidad se ha terminado; y con su final, los recuerdos que has intentado dejar atrás durante tanto tiempo vuelven a golpearte tan fuerte que no eres capaz de mantenerte en pie.
Aceptamos el amor que creemos merecer, y lo aceptamos de tal manera que hasta nosotros mismos creemos que de verdad merece la pena esa persona. pero al final del día, cuando las luces se apagan, y todo lo que nos queda son los momentos vividos, te aferras a unos pocos, a los que de verdad merecen la pena, y te das cuenta que ella no forma parte de ninguno de ellos. yo y mi puta manía de abrirme todas las cicatrices que creía que ya estaban cerradas, que curaron tan lentamente. no sé, quizás nos guste el dolor, quizás nazcamos con él, porque sin él, no sé, quizás no nos sentiríamos reales. porque siempre tropezamos con la misma piedra. porque uno se siente bien cuando deja de hacerlo.
así que al final del día, revivimos cada uno de esos momentos y puede que sea sólo yo, pero ya vale de seguir levantando muros, porque no mantienen a los demás fuera, sino a ti dentro. somos un jodido caos, y la vida es así. tomamos la decisión de dejar de levantar muros para empezar a saltarlos, porque quién sabe, puede que las vistas desde arriba sean maravillosas.

jueves, 8 de enero de 2015

Futur

El futur és el gran dilema de hui en dia. Pensem com serà, li dones voltes una i altra vegada, alternant l'escenari un poc en cada ocasió, però en el fons, no creus que mai les coses et surtin com vols, perquè sempre és a una altre a qui li passa, no a tu.
'' Que passe el que tinga que passar'' Creure en això pot ser bo i no tan bo. Pot servir de consol quan ens costa assimilar o donar explicacions a un fet. Però també pot desposseir-nos per complet de tota voluntat, ens eximeix de responsabilitat. Tan sols n'hi ha una cosa que està clara: el passat manca d' importància- una porta tancada- ; excepte pel fet de que ha sigut aquest qui t'ha portat al present. El present és terriblement incert, un lloc de temors i dubtes , inquietant. Però el futur està ací per a aclarir aquells temors i fer suportables passat i present. El futur és el lloc on tenim depositats tots els somnis i esperances encara que hi ha vegades que el futur està totalment fora del nostre abast.
De xicotets sempre et fan la mateixa pregunta: què vols ser de major? I la resposta sempre és incerta. Kurt Vinnegut, una vegada va dir que '' som el que pretenem ser, de manera que cal ser acurat amb el que es pretén ser ''

Sempre tenim l'esperança de que podrem ser allò que sempre hem somiat, però quasi tota esperança és falsa si ens aturem a pensar. Significa tindre fe en que les coses sortiran bé quan tot apunta el contrari. Però, què seria de nosaltres sense ella? És la brúixola de la ment i la boia del cor, allò a el que ens aferrem i que ens manté a flotació mentre esperem socors. Sense esperança, la vida és un '' sálvese quien pueda '' , sense esperança, no hi ha futur.